Jaarboekstukje Proteus-Eretes 2002 - 2003
Een seizoen getekend door zeer veel losse momenten die ieder ook weer hun
hele eigen karakter hadden. Daarom dit jaarboekstukje aan de hand van momenten…
Start
Het begin van het trainingsseizoen werd vooral gekenmerkt door een heleboel
overleggen over het te volgen selectietraject. De tijd en moeite die toen
in het plan is gestoken heeft ons tijdens het seizoen veel rust gegeven en
was dus de moeite waard. De eerste beslissing was het samenvoegen van de scull-
en boordselectie tot één groep. Het doel van het samenvoegen
van de groepen was om te komen tot de (relatief) snelste boot in een Olympische
klasse, vierzonder of dubbeltwee dus. Parallel met de overlegmiddagen werd
er met een groep van 13 man, alle op het WK in Sevilla aanwezige lichte roeiers,
gestart met gezamenlijk trainen. Die trainingen verliepen niet allemaal even
soepel: veel werden door omstandigheden en slecht afgesteld materiaal vergooid.
NKir
De door velen verwenste nationale kampioenschappen op de ergometer dienden
als eerste selectiemoment en gingen de groep van 13 naar 8 man terug brengen.
Niet alleen is dit een veel werkbaardere hoeveelheid roeiers, ook werd hiermee
bereikt dat de trainingen veel effectiever konden worden gedraaid: de boten
liepen beter en iedereen kon weer goed aan de individuele progressie werken.
De groep die overbleef bestond, niet geheel verbazingwekkend, uit de vierzonder,
de dubbeltwee en het slagenpaar van de dubbelvier van Sevilla.
Pair-matrix
Met het NOC*NSF sportgala, de Kerst en oud en nieuw achter de rug werd het
tijd om de trainingen, door ze meer met de hele groep te doen, effectiever
te maken. Daarom werd besloten al in begin januari naar Sevilla af te reizen
voor een twee weken durend trainingskamp. Hiermee werd tevens een deel van
de vorstperiode in Nederland ontlopen.
Om meer informatie te verkrijgen over welke combinaties in kleine nummers
goed klikten werd in dat trainingskamp een zogenaamde pair-matrix, of wat
daar voor door moest gaan, gehouden. Het idee er achter is dat iedere roeier
één keer over de baan gaat met iedere roeier van het andere
boord. Ik heb dus als bakboorder met alle stuurboorders 1500 meter over het
water gerost. Dit resulteerde voor mij in een tweede plaats in de ranking,
ruim voor de nummer drie op mijn boord. In principe zouden er aan de hand
van de matrix geen mensen afvallen, maar door de verschillen in kwaliteit
werd er uiteindelijk besloten om twee man niet meer mee te laten doen aan
de selecties voor de vierzonder. Zij bleven wel in aanmerking komen voor de
dubbeltwee.
Voorselectie
In de drie weken na Sevilla werd er eerst bekeken welke samenstelling de vierzonder
het hardst kon laten gaan. Dit proces werd enigszins bemoeilijkt door de ziekte
van een van de roeiers. Er werd besloten hem uiteindelijk in het tweede trainingskamp
in Sevilla te testen in de tot dan snelste vier, waar ik mezelf in had geroeid.
Na de afronding van de voorselectie van de vierzonder werd begonnen aan een
serie races in de dubbeltwee. Onder extreem koude omstandigheden, letterlijk
rond het vriespunt, werd een begin gemaakt aan het racen met een groep van
vijf man. De overige drie roeiers bezaten te weinig scull-ervaring om aan
deze selecties serieus deel te kunnen nemen. Na in totaal vier races was dag
één over en waren er twee man afgevallen. Ik was een van de
drie overblijvers.
Na rijp beraad werd besloten de volgende dag niet door te gaan met racen,
omdat de koude weersomstandigheden de uitslag behoorlijk zouden kunnen beïnvloeden
en de verschillen te klein waren om daar dan van afhankelijk te kunnen zijn.
Sevilla II, waarvoor de selecties zouden zijn afgerond, werd dus alsnog een
selectiekamp.
Selecties
In Sevilla waren de races voor de dubbel als eerste aan de beurt. De onprofessionaliteit
waarmee delen van die selectie ronde waren georganiseerd deed niets aan het
feit af dat ik met minder dan een tiende niet in de snelste combinatie zat.
Even een beetje door de zure appel bijten, maar dat hoort bij topsport en
er zat nog een set races aan te komen.
De races omtrent de vierzonder zouden namelijk ook afgerond worden. Het resultaat
was een ploeg met daarin de drie scullers van het dubbeltweeën en een
slag.
Controle
Om te kunnen afwegen welk nummer er relatief het snelst ging werd er kort
achter de laatste selectierace van de vierzonder een race gevaren door de
snelste dubbeltwee. De tijden konden daardoor min of meer vergeleken worden.
De conclusie was dat de dubbel en de vier uiteindelijk nauwelijks van elkaar
verschilden in relatieve snelheid. Om voor mij nog steeds ondoorgrondbare
redenen werd uiteindelijk gekozen voor de dubbeltwee. Dit terwijl de vierzonder
min of meer een instapploeg met weinig ervaring was en de dubbel dezelfde
ploeg was die al een jaar had gevaren in die samenstelling.
Leuk is anders.
Trainen
Veel tijd om er over te blijven denken was er echter niet en was ook niet
wenselijk. De keuze was gemaakt en het werd dus meteen weer tijd om te zorgen
voor een goede opbouw naar het wedstrijdseizoen. Ook wij konden ons immers
kwalificeren voor de Spelen.
De periode tot de Randstad heeft zich echter niet gekenmerkt door een glad
en soepel verloop.
In mijn persoonlijke omstandigheden liepen er een aantal dingen heel erg mis.
Ik had mijn studie, met voorbedachte rade, stilgezet en was naarstig op zoek
naar een baan om mezelf naast het roeien bezig te houden. Door de moeilijke
arbeidsmarkt zat ik lange tijd thuis een beetje uit mijn neus te eten. Daarnaast
liepen er een aantal andere dingen in het huis waar ik toen woonde niet helemaal
lekker, en voelde ik mij bijna de hele dag opgejut. Ook de trainingen verliepen
soms moeizaam. Met zeer veel inspanning en inzet ben ik iedere training ingevlogen
om het maximale er uit te kunnen halen, ook voor mijn ploeggenoten.
Al met al kostte me dit zoveel energie dat ik niet meer goed herstelde. Dit
werd pijnlijk duidelijk door een fysiologische test. Een bloedonderzoekje
werd gedaan en toonde niets aan. Waarschijnlijke reden: stress. Ik heb dit
jaar het verschil gevoeld tussen de bovenstaande situatie en rust in mijn
hoofd. Neem van me aan dat rust in je hoofd een stuk productiever en plezieriger
is. Het werd dus tijd voor het aanpakken van de dingen die mijn rust verstoorden.
Binnen twee maanden kon ik terrecht in een andere woning en al eerder werd
ik aan een baan bij de gemeente Haarlem geholpen.
Randstad Regatta
Toch was het allemaal een beetje te laat geweest. In de laatste twee weken
voor de Randstad werd het allemaal een beetje stroefjes en was mijn bovenrug
zo stijf als een plank. Een beetje valse spanning heb ik altijd wel gehad
in mijn bovenrug, maar nu zat het echt muurvast. Langzaam begon ik een beetje
een zeurende pijn in mijn ribben te ontwikkelen en de dagen voor de Randstad
werd extreem voorzichtig gedaan met de trainingen.
Op de Randstad zelf wilden we in de vier laten zien dat er geen andere Nederlandse
lichte vier ook maar in de buurt kon komen van ons. Dit is redelijk goed gelukt.
In een mooie vlakke race voeren we met overmacht naar de eindstreep. 's Avonds
heb ik met Joeri, onze slag, nog een rondje getweed ter voorbereiding van
de wedstrijd van een dag later.
En wat voor een wedstrijd. Met een hevige storm moesten we de golven zien
te overleven. Dit viel niet altijd mee. Het is bijzonder frustrerd als je
ziet dat je als je even geen golf heb extreem hard over alles en iedereen
heen loopt, om vervolgens een golf te pakken en weer opnieuw te mogen beginnen.
Een tweede plek werd ons deel.
Ribben
En een tweede plek was helaas niet het enige wat mijn deel werd. De pijn in
mijn ribben was er door het wildwater varen niet minder op geworden. In eerste
instantie dachten we, het medisch team en ik, aan een tussenrib spier die
een flinke oplawaaier gekregen had. Naar mate de tijd verder verstreek werd
echter al snel duidelijk dat het daar iets te volhardend voor was. Er werd
besloten om een botscintografie te laten maken. Deze manier van foto's van
bot nemen is bijzonder geschikt voor het constateren van kleine scheuren en
fracturen in botten omdat het kort door de bocht gezegd de activiteit van
de botherstellende middelen laat zien. De uitslag was zeer duidelijk. Er was
sprake van een stressfractuur in het laterale deel van de vijfde rib. Dit
is een breuk aan de zijkant van je lichaam in de hoogste rib die je onder
je oksel kan voelen.
De periode die volgde op deze vaststelling kan ik niet anders omschrijven
dan eentonig. Waar je gewend bent na de Randstad wedstrijdspecifieke trainingen
en leuke wedstrijden te gaan doen, was het recept voor mij iedere dag ongeveer
hetzelfde: Hardlopen, werken en fysio-bezoek.
De minimale drie maanden hersteltijd gingen dan ook niet snel voorbij, zeker
niet omdat de inmiddels uit de dubbeltwee en rest van de vierzonder gevormde
vier het buitengewoon goed deed op het internationale podium.
Opbouw
Na de lange periode van aspecifiek herstel brak eindelijk de tijd van specifiek
herstel aan. Mijn oude vertrouwde skiffje werd weer uit het rek getrokken
en de eerste halen werden gemaakt. Deze eerste paar trainingen herinnerden
mij er aan hoe leuk roeien ook al weer was. Het is bijzonder plezierig om
na zo'n lange herstelperiode tot die conclusie te komen. Als je na ruim dertien
weken weer in de boot gaat zitten en het doet je helemaal niets moet je je
af gaan vragen of je wel met de juiste dingen bezig bent…
De trainingen gingen vanaf de eerste haal al vrij soepel. Omdat het einde
van het seizoen toch al weer snel in beeld kwam werd er besloten om voor de
vierzonder een kleine selectie te houden om te kijken of hij op dat moment
versterkt kon worden. Deze ronde kwam voor mij echter veel te vroeg. Ik was
dan ook nog niet goed genoeg om me in die, goed draaiende, ploeg te roeien.
Luzern
In verband met het versterken van mijn rug en tussenribspieren, die natuurlijk
ook ongeveer drie maanden stil hadden gestaan heb ik toen besloten tot en
met Luzern niet te gaan boordroeien en mij op de skiff te richten. Dit gaf
mij namelijk de vrijheid om alternatief te trainen als mijn ribben dat vereisten
en gaf me de mogelijkheid om mijn bootgevoel weer helemaal op orde te krijgen.
Om het technische plaatje snel goed te krijgen heb ik mij gewend tot mijn
oude, vertrouwde steun en toeverlaat op coach gebied, Ad Dubbeldam. Hij was
meteen bereid om mij niet alleen in Nederland te coachen, maar ook om mij
in Zwitserland te begeleiden tijdens de Wereldbeker wedstrijd. De vakantie
met vrouw en kinderen was al in de buurt van Luzern gepland, dus een weekendje
roeien kon hij nog wel lospeuteren, waarvoor mijn dank aan de familie Dubbeldam
uitgaat.
Met een kamer in een hotelletje vlak bij de start kon ik mij helemaal richten
op het roeien. Deze wedstrijd kwam nog steeds aan de vroege kant. Ik zat fysiologisch
in een getraindheid behorend bij de Randstad, terwijl de anderen in mijn veld
op de top van hun kunnen zaten. Toch was het goed om daar gestart te hebben.
Iedere wedstrijd klopte het beter en kon ik iets meer inbrengen in de wedstrijd.
Het was aan de ene kant plezierig om te merken dat ik het skiffspelletje niet
verleerd ben en nog steeds de tactisch belangrijke momenten er uit weet te
halen, maar aan de andere kant bijzonder frustrerend om te merken dat je er
fysiologisch nog niet op in kan springen.
Tweezonder
Na een korte tijd van onduidelijkheid over wat er na Luzern ging gebeuren
werd uiteindelijk besloten dat ik samen met Jeroen Spaans in de tweezonder
als startende reserve voor de vierzonder naar de WK zou gaan. Gezien het wisselende
trainings verleden dat Jeroen en ik hebben in de tweezonder was het goed om
te constateren dat het vanaf de eerste training eigenlijk al heel aardig liep.
In de aanloop naar het trainingskamp kon er dan ook veel meer specifiek werk
verzet worden dan Susannah, die ons coachte, had verwacht. In veel trainingen
zaten stukken beukwerk. Dit was een verademing in vergelijking tot de periode
in aanloop naar Luzern, waar in verband met mijn herstel nog behoorlijk ingetogen
getraind moest worden.
De weken in Nederland gingen snel voorbij en het werd tijd om de boot af te
riggeren voor transport naar Duitsland. In het zuid-Duitse München werd
in twee weken de laatste hand gelegd aan de fysiologische en technische voorbereiding
voor het WK. De tijden die we daar trokken waren niet anders dan snel te noemen.
Zelfs de soms zinderende hitte kon ons weinig in de weg leggen.
Het beetje vrije tijd dat we in het trainingskamp hadden werd opgevuld met
uitstapjes naar de wasserette en een internetcafé in München en
er werd een middag aan de culturele afrader Haus Kehlstein vergooid.
Milaan
Aan het eind van dit rommelige jaar was het WK dan toch eindelijk daar. De
laatste dagen ter plekke werden besteed aan het verkennen van de baan en bestuderen
van het creatieve wedstrijdschema dat door de organisatie was opgesteld. Het
tegenvallende aantal inschrijvingen deed het niveau van het veld stijgen,
omdat ten opzichte van het WK van afgelopen jaar onderste ploegen van de eindklassering
niet meededen.
Het dozijn aan inschrijvingen zorgde voor een klein toernooi schema, hetgeen
bestaat uit een voorwedstrijd, een herkansing en een finale.
De voorwedstrijd verliep een beetje rommelig. De conclusie tijdens de nabespreking
was dat we te veel wilden laten zien waar we toe in staat waren, wat resulteerde
in veel snelheid boven water en weinig snelheid onder water. We moesten ons
dus middels de herkansing voor de finale weten te plaatsen. Dit bleek uiteindelijk
een behoorlijk lastige herkansing. We moesten eerste of tweede worden en lagen
met de sterke Amerikaanse en Canadese ploeg aan de start.
Herkansing
Onze sterke start bezorgde ons al snel een goede positie in het veld, maar
was alles behalve doorslag gevend. De Amerikaanse ploeg wist zich namelijk
met een zeer sterke tweede kilometer naar een leidende positie te werken en
de Canadese twee lag met het ingaan van de laatste vijfhonderd meter een fractie
voor ons. In een alles-of-niets poging werkten we ons uiteindelijk naar de
tweede plaats, voor de gebroken rood-witte ploeg. Ondanks dat er nog het nodige
op de wedstrijd was aan te merken waren we blij met dit resultaat. Op het
moment dat het moest hadden we namelijk de koelbloedigheid en de macht om
ons met zijn tweeën vast te bijten in de strijd en ons niet zomaar neer
te leggen bij een derde plek.
Na plaatsing voor de finale was de tijd van wachten aangebroken. Het wedstrijdschema
liet zien dat we drie dagen tussendoor 'vrij' zouden hebben voor we moesten
aantreden in de finale. De avond na de herkansing werd daarom actief naar
ontspanning gezocht door even een biertje te drinken in het centrum van Milaan.
Het verzetten van de geest is belangrijk als er zo'n groot gat zit tussen
de verschillende races. Twee dagen voor de finale begonnen we weer aan het
opbouwen van de spanning.
Finale
Bij de wedstrijdbespreking hebben we besloten een aanvallende tactiek te gebruiken.
Dit hebben we gedaan omdat dit de manier van racen is die Jeroen en mij goed
ligt en omdat we hiermee de kans hadden de wedstrijd te forceren.
De goede start leverde ons inderdaad een goede plek in het veld op. De Deense
en Duitse twee waren voor de helft van de wedstrijd echter al een beetje uitgelopen
en gingen met zijn tweeën de strijd om het goud en zilver uitvechten.
De stars and stripes waren samen met ons in de strijd voor het brons. Het
gaatje wat we met onze tactiek hadden geslagen bleek uiteindelijk net niet
groot genoeg en in de verhitte strijd rond de zeventienhonderd meter trokken
de Amerikanen aan het langste eind.
Wij moesten ons dus tevreden stellen met een vierde plek.
Terugkijkend op het jaar ben ik er zeer content mee. Ik had niet durven hopen
dat ik na een seizoen met zo'n trainingsgat er in nog zo op het WK zou kunnen
varen. De races op het WK waren iedere keer beter en deze plek was voor dat
moment het maximaal haalbare.
En dan
In het komende seizoen zal er nog werk verzet moeten worden. Er liggen plannen
voor een dubbel traject: voor de vierzonder en een nieuw te vormen dubbeltwee.
Wat het zal worden? Geen idee. Eerst maar weer heel hard door de winter heen
trainen.
After all, that's the big fucking secret…
Met dank aan
de begeleiding:
Susannah Chayes
Ad Dubbeldam
Bert, Wanda, Jelle en Jorinde
Diederik Oei
Jan Olbrecht
Jim McCarthy
mijn ploeggenoten:
Gerard van der Linden
Ivo Snijders
Jeroen Spaans
Joeri de Groot
Karel Dormans
natuurlijk mijn familie en vrieden.